Bala & Helen Asirvatham (India): “Omarm mensen die iets anders geloven dan jij”

“We zien hier zelden dat niet-christenen verwelkomd worden in een kerk. Hebben Nederlandse christenen geen andersgelovige vrienden en collega’s? Of houden Nederlandse christenen hun geloof liever een beetje privé?"

Migrantenchristenen houden Nederlandse christenen een spiegel voor in kerkmagazine OnderWeg (GKv/NGK). Deel 4: Bala & Helen Asirvatham (India).

Bala Asirvatham groeide op in Zuid-India, als zoon van een katholieke moeder en een vader die protestants was maar hindoe werd. “Mijn beste vriend was moslim,” vertelt Bala, “dus ik groeide op tussen verschillende religies.” Toen hij ouder werd, wilde hij weten of de God van zijn moeder echt was. “In de Bijbel las ik dat God zijn gaven wil geven aan wie erom vraagt, dus volgens goede hindoe-gewoonte stond ik elke ochtend vroeg op om te bidden: ‘Als u werkelijk bestaat, wilt U mij dan tonen dat U de levende God bent?’ Na zeven dagen was ik zo moe, dat ik in bed bleef. Toen hoorde ik een stem: ‘Sta op, en bid!’ Eerst dacht ik dat ik gek begon te worden. Toen realiseerde ik mij dat God tot mij sprak.”

Inmiddels wonen Bala en zijn vrouw Helen in Eindhoven, waar ze voor een multinational werken. Ze zijn lid geworden van een Anglicaanse kerk. “Toen ik op een zondag met me liet bidden, viel ik in de Geest. Ik heb meer dan twee uur languit op de grond gelegen en voelde Gods aanwezigheid in mijn hele lichaam. Terwijl ik daar lag, sprak God opnieuw. Hij zei dat ik naar een hindoeïstische collega moest gaan om te bidden voor zijn dochter, die ernstig stotterde. Ik ben er naartoe gegaan, heb haar de handen opgelegd en ze is geleidelijk genezen. Sindsdien heb ik vele wonderen mogen zien.”

Hoe heeft hun Indiase achtergrond hun christen-zijn beïnvloed? “In India is het vanzelfsprekend om openlijk voor je geloof uit te komen, in de winkel, op je werk, in het openbaar vervoer,” vertelt Helen. “Het is ook heel gewoon om elkaar uit te nodigen voor je samenkomsten, of je nou hindoe, christen of moslim bent. Hierdoor zijn we gewend om ontspannen om te gaan met andersgelovigen. Als Indiase christenen hebben we geleerd om mensen met een ander geloof echt te omarmen. Terwijl we tegelijk vasthouden aan onze christelijke overtuiging – we weten immers dat Hij de levende God is, die spreekt en geneest!”

Wat kunnen Nederlandse christenen leren van hun Indiase geloofsnoten? Bala: “We zien hier zelden dat niet-christenen verwelkomd worden in een kerk. Hebben Nederlandse christenen geen andersgelovige vrienden en collega’s? Of houden Nederlandse christenen hun geloof liever een beetje privé? Nederlandse christenen mogen best wat onbevangener voor hun geloof uitkomen. Je gelooft toch in de levende God?”

Eerder verschenen in: OnderWeg nr. 20, 31 oktober 2015