"Wat mij in de Anglicaanse traditie geweldig aanspreekt, is dat de hele mens meedoet: je hele lichaam en wezen, alle zintuigen – geur, aanraking, horen, zien, proeven. Het ademt een sacramentele spiritualiteit, met grote eerbied voor het zowel het geschreven Woord als het zichtbaar gemaakte Woord.”
Migrantenchristenen houden Nederlandse christenen een spiegel voor in kerkmagazine OnderWeg (GKv/NGK). Deel 2: David Philips (Canada).
“De enorme directheid van Nederlanders was een schok voor me,” glimlacht David Philips, Anglicaans priester en afkomstig uit Canada. “Toen ik hier net begon als kapelaan van Holy Trinity Utrecht, heb ik nachten wakker gelegen door opmerkingen die ik kreeg. De kerk is hier minder hiërarchisch dan in Canada en iedereen vindt zijn eigen mening net zo belangrijk als de mijne. Dat vraagt een andere leiderschapsstijl: men verwacht dat ik leid, maar niet dat ik de leider ben. Ik probeer het nog steeds te begrijpen. Wat me verder opvalt in Nederland, is de sterke behoefte aan orde, alles moet duidelijk en overzichtelijk geregeld zijn.”
“Misschien komt het omdat Nederland een klein en vol land is, waar iedereen zijn eigen ruimte moet afbakenen,” peinst David. “Canadezen zijn meer ontspannen en gunnend. Canada is een enorm groot land. Er is ruimte voor iedereen. Het zit diep in ons bewustzijn dat we allemaal anders zijn en anders mogen zijn – want ‘we’, dat is een multiculturele mengelmoes. Bovendien zijn de natuur en het klimaat te overweldigend om de illusie van orde en maakbaarheid te koesteren.”
David groeide op in een liberale protestantse kerk maar ging vanaf zijn zestiende niet meer naar de kerk. Het boeddhisme trok hem en hij raakte actief betrokken bij een leefgemeenschap. Het was “puur genade”, zegt hij, dat God na tien jaar iets in hem wakker maakte en hij opnieuw de Bijbel begon te lezen en ging bidden. Hij pakte zijn rugzak, kocht een enkeltje Parijs en trok door Europa en Noord-Afrika. “Het was een pelgrimage, op zoek naar Gods wil in mijn leven.” In Rome liep hij een Anglicaanse kerk binnen en de oude liturgie raakte zijn hart. “Ik dacht: Ja, dít is wat ik in de Bijbel lees, die volkomen afhankelijkheid van God, die zelfovergave. Ik ben teruggegaan naar Canada, en twee jaar later begon ik aan de priesteropleiding.”
“Ik hou van de benedictijnse spiritualiteit in de Anglicaanse Kerk. Ik ben nooit in een gereformeerde kerk geweest in Nederland. Parochianen die vanuit een gereformeerde kerk komen, zeggen dat het daar – vroeger althans – eenzijdig gericht was op het hoofd: zitten luisteren naar een preek vanaf de kansel, en daar dan over nadenken. Wat mij in de Anglicaanse traditie geweldig aanspreekt, is dat de hele mens meedoet: je hele lichaam en wezen, alle zintuigen – geur, aanraking, horen, zien, proeven. Het ademt een sacramentele spiritualiteit, met grote eerbied voor het zowel het geschreven Woord als het zichtbaar gemaakte Woord.”
Eerder verschenen in: OnderWeg nr. 20, 31 oktober 2015
No comments:
Post a Comment