 |
| Foto: Nu.nl |
Trekken we hoge muren op rond de rijkdom van Europa en laten we Syrische vluchtelingen creperen aan de grenzen? Zeggen we doodleuk "Blijf thuis"?
Wandelen met God, dat is: vluchtelingen gastvrij opvangen. Dat is: oprechte liefde hebben voor moslims - ook als ze misschien geradicaliseerd zijn.
Wandelen met God, dat is: vluchtelingen gastvrij opvangen. Dat is: oprechte liefde hebben voor moslims - ook als ze misschien geradicaliseerd zijn.
Nu komt het erop aan, zei Anne van der Bijl (Open Doors) toen ik hem vlak na 9/11 interviewde: huilen christenen mee met de wolven in het bos, of luisteren ze naar de stem van hun Heer?
Column in OnderWeg, Palmpasen 2016
Nu komt het erop aan, zei Anne van der Bijl (Open Doors) toen ik hem
vlak na 9/11 interviewde: huilen christenen mee met de wolven in het bos, of
luisteren ze naar de stem van hun Heer? Doen we mee met het wantrouwen en wegzetten
van moslims, of hebben we moslims lief – ook wanneer zij ons niet goedgezind
zijn?
Wie wandelt met God, zei Anne, die gaat de weg van onvoorwaardelijke
liefde. Zelf zoekt hij in islamitische landen niet alleen verdrukte christenen
op, maar ook radicale moslimleiders – terroristen zelfs, van Hamas, Hezbollah
en Al Qaida. “Ik heb ‘islam’ leren spellen als: ‘I Sincerily Love All Muslims’ – ik houd oprecht van alle moslims,
óok die geradicaliseerde jongeren, óók die terroristen. Ze zijn onze
medeschepselen van God en Jezus stierf ook voor hen. Als God van moslims houdt,
wie zijn wij om dat niet te doen?”
Als er in Nederlandse steden en dorpen nieuwe moskeeën worden geopend,
dan huilt zijn hart, vertelde Anne. Waarom? Omdat veel christenen hun huizen en
harten gesloten houden voor moslims, en ze niet in aanraking brengen met de
liefde van Jezus.
Eigenbelang
Vijftien jaar later is de toon van de debatten verhard. Het protest
tegen de komst van vluchtelingen neemt naargeestige trekken aan – dode varkens,
doodsbedreigingen, oproepen tot geweld tegen vluchtelingen, betogers in zwarte
shirts met de afbeelding van een agressieve pitbull, mannen met bivakmutsen die
een noodopvang bestormen en vuurwerkbommen gooien. In Faceboekgroepen van
zelfverklaarde PVV’ers giert de retoriek van de jaren dertig en veertig:
vluchtelingen moeten worden “afgeslacht”, “vergast”, “door de kop geschoten”,
“gecastreerd” of “verzopen.” Dit zijn geen neo-nazistische skinheads, zoals in
de jaren tachtig, geen extreem-rechtse eenlingen. Dit zijn mijn eigen buren, gewone
mensen in mijn volksbuurt.
“In Europa wordt het klimaat rond migranten steeds harder en mensen
worden buitengesloten,” constateerde Tim Keller vijf jaar geleden, toen ik hem vroeg
naar de grootste uitdagingen voor christenen in Nederland. “Gaan christenen mee
in die verharde, egoïstische cultuur of onderscheiden ze zich als mensen die
opkomen voor vreemdelingen? Zijn ze bereid offers
te brengen voor migranten?”
Concreet: “Verlenen kerken onderdak aan vreemdelingen die op straat
belanden, of het land uitgezet dreigen te worden terwijl ze gevaar lopen?
Durven kerken burgerlijk ongehoorzaam te zijn als de overheid onrecht doet? In
tal van opzichten zullen kerken een ‘tegencultuur’ moeten vormen in een
vervreemde cultuur, als tekenen van het komende Koninkrijk van God.”
Palmpasen
Het is dit weekeinde Palmpasen. Een moment van zelfonderzoek: hoe is
mijn wandel met God? Roep ik “hosanna voor de Heer”, maar haak ik af zodra het
volgen van Jezus mij echt iets gaat kosten? Heb ik veertig dagen vroom gevast
en gebeden, maar wil ik geen “gekke Henkie” zijn als het gaat om liefde en
recht voor gevluchte Syriërs, Eritreeërs en Afghanen?
Het is Palmpasen, en ik kijk in de spiegel die Jesaja mij voorhoudt:
“Is dit niet het vasten
dat ik verkies:
misdadige ketenen
losmaken,
de banden van het juk
ontbinden,
de verdrukten
bevrijden,
en ieder juk breken?
Is het niet: je brood
delen met de hongerige,
onderdak bieden aan
armen zonder huis,
iemand kleden die naakt
rondloopt,
je bekommeren om je
medemensen?”
(Jesaja 58: 6-7)
Eerder verschenen in OnderWeg, Palmpasen 2016
No comments:
Post a Comment